“مصوبه هیات وزیران در خصوص تبصره ۱ ماده ۷ قانون کار” با موضوع مدت زمان کار موقت
تاریخ: ۲۹ بهمن ۱۳۹۸
شماره: ۱۵۲۶۰۶ /ت ۵۵۵۹۷ هـ
بر اساس این مصوبه:
۱- کارهایی که طبیعت آنها جنبه غیرمستمر دارد، عبارتند از:
الف-تمامی کارها در کارگاه هایی که برای انجام ماموریتی خاص ایجاد شده و ماموریت آنها در تاریخ معینی به اتمام می رسد، نظیر کارگاه های سدسازی، راهسازی و ساخت کارخانه.
ب- تمامی کارها در کارگاه هایی که فعالیت آنها مقید به زمان خاصی نیست و در طول زمان تداوم دارند ولی جزو فعالیت ها و وظایف اصلی کارگاه نیستند، نظیر ساخت سوله، ساختمان یا خط تولید جدید.
۲- حداکثر مدت موقت برای کارهایی که طبیعت آنها جنبه غیر مستمر دارد، چهار سال است.
تبصره ۱- حداکثر مدت موقت شامل سقف زمانی مجموع قراردادهای مدت موقت است که برای انجام کارهای موضوع بند ۱ این تصویب نامه می توان با یک کارگر یا تعدادی از کارگران منعقد کرد.
تبصره ۲- مدت توقت موقتی کارگاه، از سقف زمانی موضوع این ماده معاف است.
۳- در کارهایی که قبل از ابلاغ این تصویب نامه وجود داشته اند، حداکثر مدت موقت از تاریخ ابلاغ این تصویب نامه محاسبه خواهد شد.
۴- کارفرمایان مجازند پس از اتمام پروژه یا فعالیت مذکور در بندهای الف و ب بند ۱ این تصویب نامه ، حتی پس از چهار سال مذکور در بندهای ۲ و ۳، با کارگر یا کارگران آن پروژه یا فعالیت اتمام یافته، تسویه حساب کنند.
۵- کارگران افرادی که در قالب قراردادهای مدت موقت، در کارهای جاری مستمر فعالیت می کنند، مشمول معاد این آیین نامه نخواهند بود.
